Lieve Mensen

Aangezien ik al aardig onderweg was naar mijn kerstbestemming Léon of Granada, Nicaragua, besloot ik om nog een extra stukje El Salvador met een bezoekje te vereren. Uitverkorene was Alegría, hoog in de bergen, klein van stuk maar met toch wel een aantal bezienswaardigheden.

ALEGRÍA

Het betekende echter dat ik vanuit La Libertad weer via het onoverzichtelijke San Salvador moest reizen. En wederom moest ik bij een andere busterminal wezen dan waar ik zou uitstappen. De bus was propvol dus de geldinner maakte niet meer tijd vrij voor mijn vragen dan hij nodig had om te incasseren. Maar daar was mijn reddende engel: een inwoner van de hoofdstad die ook net naar Terminal de Oriente moest. Ik stapte met hem uit en hij loodste mij door het hart van el capital tot de plek waar mijn bus richting San Miguel stond te wachten. Hij betaalde zelfs de stadsbus voor mij :-)

In de bus naar de derde stad van het land werd ik hartelijk begroet door Dinora, een ouder vrouwtje die me met een wijds gebaar de stoel naast haar aanbood. Met een vriendelijke lach gaf ze me twee van haar appels zodra ze erachter kwam dat ik nog niet ontbeten had. Een gesprek volgde. Zij bleek op weg van de hoofdstad naar San Miguel om een medicijn tegen kanker te halen voor haar oude, zieke buurvrouw. Ze vertelde dat ik haar deed denken aan haar zoon, die helaas overleden was. Wat restte was haar dochter, voor wie ze zich te pletter werkte om haar maar een beter leven te bezorgen dan zij had, en haar huis zonder dak: dat had ze niet meer sinds er een hurricane overheen was gegaan. "Maar ja," glimlachte ze, "zo is het leven". Een brok in mijn keel. Helemaal toen we afscheid moesten nemen en de tranen over haar wangen biggelden. Snel stopte ze me nog twee sinaasappels toe - "voor onderweg" - een dikke knuffel en het was "Adiós" :-|

Via Villa el Triunfo naar Santiago de Maria en uiteindelijk de bus naar Alegría alwaar ik ingeklemd tussen mijn backpacks gek genoeg als toerist werd herkend door het vrouwtje dat voor mij zat. En dat kwam goed uit, want zij wist wel een hostel. Dat scheelde weer een hoop zoekwerk en zo kon ik snel mijn bagage dumpen. Want ik wilde naar het plaatselijke kratermeer. Aldus toog ik naar de VVV van Alegría waar met gedateerde foto's werd geprobeerd een representatief beeld te creëren van dit lieflijke stadje. De informatie was gelukkig wel up-to-date en een klein uurtje later stond ik bij de felgroene laguna waarbij op sommige stukken de zwavellucht niet te harden was. Imposant was het wel met die geweldig hoge wanden eromheen.

Terug in het stadje snel even het "Mirador de cien gradas" bezocht, met een magnifiek uitzicht over een enorme vallei. Even wat gegeten en door naar het poolcafé tegenover de ingang van mijn hostel. Daar werd ik direct uitgenodigd om mee te doen aan een partijtje Salvadoriaans poolen, wat weer anders is dan Hondurees poolen. Weer alles verloren, zelfs toen ik ze na een stoomcursus uitdaagde voor een potje 'Nederlands' poolen. Maar wél een gezellige avond gehad. en ik was natuurlijk zó thuis :-p

PERQUÍN

Hij liet zó lang op zich wachten, de vroegste bus van Alegría naar Santa Maria, dat ik voor het kippeneindje van 4,8 km maar een pick-up nam. De bestuurder zette me af op een lange straat waar mijn aansluiting precies een kort gesprekje weg was. Twee bussen en een 1,5 uur in een overvolle colectivo pick-up kwam ik dan aan in Perquín. En dat allemaal om een museum te bezoeken.

Perquín had dan ook niet veel meer te bieden, gaf de man van de tourist office ruiterlijk toe. De mirador was gesloten omdat de gids een dag vrij had en verder waren de bezienswaardigheden niet echt op loopafstand. Voor mij dus al helemaal geen optie. Maar het plaatselijke museum herbergde wél een belangrijk deel van de geschiedenis van het land. Een stukje historie waar ik de lange reis graag voor over had. Krantenknipsels over de burgeroorlog, posters, maar ook stukken uitrusting. Tot enorme raketwerpers aan toe. Delen van een neergehaald vliegtuig en een 500 ponds bom met bijbehorende krater :-o En ook in dit conflict bleken de Amerikanen geen schone handjes te hebben. Zij leverden wapens aan de toenmalige regeringslegers die daardoor vrolijk door konden gaan met hun 'massacres'. Gesprekken met een tweetal oud-guerillastrijders maakten de historie alleen nog maar levendiger. Wederom een goed bestede dag...