Gracias a Dios

Het was moeilijk afscheid nemen. Pijn in het hart toen ik wegliep. Zo gauw zou ik immers geen warme douche meer weerzien. Maar goed, nieuwe avonturen wachtten mij. Ik mocht weer met de bus en je weet het, als je in Centraal Amerika met de bus gaat, maak je altijd wat mee.

De eerste etappe naar Siguatepeque leek vrij goed te verlopen. Totdat we er 'bijna' waren. We stopten bij een wegrestaurant en de chauffeur adviseerde mij een taxi vanaf daar te nemen. Alleen was er geen taxi te bekennen. "Hoe ver is het lopen naar de stad?" "Niet meer dan 2 km." Dus daar ging ik, beide backpacks om, met mijn verdraaide knie (opgelopen bij de laatste afdaling uit het cloud forest). Nu zijn de Hondurese kilometers echter nogal lang, want na 5 km was ik al zeven keer welkom geheten in Siguatepeque maar had ik nog geen bebouwde kom gezien. En op het plaatselijke verkeer hoefde ik al helemaal niet te rekenen want die zoefden me vrolijk terugzwaaiend voorbij. Inclusief de bus waar ik zojuist uitgestapt was :evil:

Maar goed, uiteindelijk toch de bus naar La Esperanza gevonden en dáár leek de laatste bus die ik moest hebben, naar Gracias, zowaar perfect aan te sluiten want ik had nog geen twee stappen in het stadje gezet of daar kwam de desbetreffende minibus. Het op het dak vastknuppen van mijn rugzak kostte echter enige tijd waarop vier inzittenden besloten even uit te stappen om wat groenten in te slaan. Geen probleem, ze kregen vijf minuten en ze lieten hun spullen achter.

Maar na tien minuten waren ze nog niet terug, en na een half uur ook nog niet, en na een uur nóg niet. De chauffeur was ze inmiddels al wanhopig aan het zoeken maar ze waren in geen velden of wegen te bekennen. Pas na anderhalf uur werden de eerste twee gelocaliseerd. Nog een kwartier wachten op de overigen die lachend vertelden dat ze verdwaald waren geraakt. Wat best knap is, want La Esperanza heeft welgeteld één straat :doubt:

Maar we konden eindelijk op weg. Het werd een barre tocht. Afgezien van kleine stukjes asfalt was het een en al zand en modder. En dat dan vier uur lang in een volgepakte minibus. Bont en blauw en om 17.00 was ik dan in Gracias. God dank!

En daar liep ik zowaar Tess tegen het lijf, de Amerikaanse waar ik in mijn week Utila de kamer mee had gedeeld. Ja, het is een kleine wereld. Uiteraard bijgepraat en de volgende dag ging zij naar Celaque Parque Nacional en omdat ik voorlopig mijn buik vol had van cloud forests ;-) ging ik daarheen waarvoor ik gekomen was: de Aguas Termales. Warmwaterbronnen op zo'n vier kilometer van Gracias. Heerlijk! Beetje rondzwemmen en luieren in water van 38 graden en ik had het rijk alleen! 8-)

Na een uurtje keerde ik weer terug naar het lieflijke bergstadje en kwam een man tegen die zijn pooltafel net aan schoonmaken was. Hij nodigde mij uit om een potje Hondurees te poolen. Twee verloren partijen verder vond ik het welletjes en maakte ik mijn terugweg af.

In Gracias waagde ik nog even de klim naar El Castillo de San Cristobal voor een magnifiek uitzicht over de hoofdstad van het departement Lempira. Een paar foto's geschoten, nog even uit eten geweest en vervolgens was het gedag zeggen en naar bed. De volgende dag moest ik er namelijk weer om zes uur uit voor de volgende etappe.