Relativeren

Regen, regen en nog eens regen. Dat was het verhaal op mijn eerste 'vrije' dag in Utila. Telkens als het even droog was en je ook maar één stapje buiten de deur waagde, werd je weer getrakteerd op een dubbele portie tropische neerslag. Vraag was zelfs of de veer terug, die ik zaterdag wilde nemen überhaupt wel ging. Toch toog ik die ochtend om 6.00 in de stromende regen naar de ferry en was ik anderhalf uur later in La Ceiba.

Plan was om naar Tela te gaan maar zoals het een echte avonturier betaamt wijzigde ik dat plan vlak voor aankomst op het vasteland. In één keer door naar Pulhapanzak want de stranden, de belangrijkste attractie van Tela, zijn toch een stukje minder aantrekkelijk met dit weer. Op naar San Pedro Sula met de gebruikelijke onderbreking omdat de bus stuk was, om daar eenvoudigweg de volgende te nemen, naar Mochito. Maar... Iedere busmaatschappij heeft hier zijn eigen terminal en natuurlijk lag degene die ik nodig had helemaal aan de andere kant van de stad :doubt: Tenminste, daar leek het op, want het was een aardig taxiritje... Of de chauffeur moet enorm hebben omgereden om zijn 60 lempira's (€ 2,75) te rechtvaardigen.

In ieder geval net op tijd voor 'mijn' bus en ik mocht achterin plaatsnemen op mijn backpack, gezellig in de naar alcohol stinkende adem van mijn medepassagier die zijn lege fles sterke drank net het raam uit sodemieterde. Op naar Los Naranjos, of nee, naar San Buenaventura. Wat? Geen hotels hier? Dan maar door naar Peña Blanca en dat terwijl mijn drinkende buurman inmiddels behoorlijk opdringerig werd. Hij bombardeerde mij tot zijn beste vriend, hield stug vol dat ik een Amerikaan was en vroeg vervolgens in nauwelijks verstaanbaar Spaans om geld. Want dat moeten vrienden toch voor elkaar over hebben... Niet? Hand op mijn bagage, "Lo siento, no entiendo" en daarmee redde ik het tot mijn eindbestemming. Pff... Snel een taxi en naar D&D Bed & Breakfast.

De vriendelijke Amerikaanse eigenaar heette mij welkom. Liet mij m'n kamer van 160 lempira's (€7,20) zien... Wauw!!! Zelfs douches met warm water! Dat is toch al gauw zo'n drie weken geleden. Logischerwijs bracht ik het grootste deel van de avond dan ook door onder de douche :-D maar uiteraard niet voordat ik een paar van zijn zelf gebrouwen biertjes had geprobeerd.

Volgende ochtend rustig aan gedaan en op mijn gemakkie naar Pulhapanzak. Wat een gigantische waterval! Van bijna 50 meter tuimelde het water naar beneden en spatte uiteen op de rotsen. Een imposant geheel.

Terug bij D&D wilde ik Lago Yojoa bezoeken. Malcolm, een zeer bevlogen Engelse 'birder' met een enorme baard vergezelde mij en beiden gewapend met binoculars gingen we op zoek naar al het moois wat de natuur ons op vogelgebied te bieden had. Het resultaat: veel kleurige vogels waaronder zelfs een aantal bijzondere. We blijven op zoek Vin ;-)

Ik trek er zelfs de bossen voor in. En wel in Santa Barbara, een vrijwel onontgonnen 'reserva nacional' met de op-één-na-hoogste berg van Honduras omgeven door 'cloud forest'. En om daar niet te verdwalen moest ik eerst op zoek naar guia Marcos. Hij woonde in Los Andes dat nu niet bepaald direct aan de doorgaande weg lag. Nee, ik moest 6 km onafgebroken omhoog, ik schat een colletje van de 1ste categorie om er vervolgens achter te komen dat hij niet thuis was. Geen nood, twee van zijn dochters gingen mij voor om hem op te halen. En Marcos had zijn akkers op 1700 m. Dat betekende weer een half uurtje klimmen en klauteren over keien. Colletje hors categorie.

En vervolgens nog eens een kilometer omhoog over modderige, glibberige en onzichtbare paadjes van een categorie waar zelfs de meest geoefende renner zich niet aan waagt. Zeker niet zonder voedsel, zoals wij, want ik had aan alles gedacht, behalve... :-( Maar met de bramen en bessen die ik gevoerd kreeg hield ik het nog vol tot een half uur onder de top, op zo'n 2500 m. Toen hield ik het voor gezien. Een hele ervaring rijker, want ondanks alle ellende was het cloud forest absoluut de moeite waard. Maar ik moest toch ook weer terug. En na 2,5 uur dalen over diezelfde k*tpaadjes waren we dan gelukkig bij Marcos' huis. Want daar zou ik namelijk de nacht doorbrengen.

Mijn geweeklaag over de zware tocht werd direct gereduceerd tot decadent gezeik. Een huis, opgebouwd uit houten planken met kieren ertussen, slechts provisorisch geïsoleerd met wat kranten, drie vertrekjes niet groter dan mijn huiskamer die ruimte moest bieden aan Marcos, zijn vrouw, en acht van zijn tien kinderen. Stuk voor stuk gehuld in halfvergane kringloopkleding en toch zo behulpzaam, zo vriendelijk en steeds die lieve glimlach. Relativeren heet dat. Ook wanneer je kinderen er om 3.00 (!) uit moeten om aan de andere kant van de berg (!) tot 16.00 (!) koffie te oogsten voor een handjevol geld en nou niet bepaald reiskostenvergoeding of overuren uitbetaald krijgen.

Geen complete familiefoto dus de volgende ochtend maar wel een bird-seeing tour waarbij zelfs enkele quetzals de revue passeerden. Je weet wel: de nationale vogel van Guatemala die je zelfs daar in zijn eigen reservaat niet tegenkomt, maar dus wél in Honduras. En toen weer terug naar mijn luxe leventje als backpacker.