Meer... Water...

Het was vroeg op de zaterdagochtend. De slaap nog uit de ogen wrijvend stonden wij om 6.30 al bij de travel agencia van ons eerste normale ontbijtje te genieten. Gewoon brood! In afwachting van de Pullman-bus die mij en praktisch alle studenten van mijn school naar Panajachel zou brengen. Ja, een echt origineel idee was het niet om naar Lago Atitlán te gaan.

Maar goed, na een reisje van 2,5 uur werden we uit de bus gezet en daar stonden we dan. Wat gaan we doen? Déjà vu: 11 man, iedereen kijkt naar elkaar maar niemand neemt een beslissing. Gelukkig bleek al snel dat we het over één ding eens waren: we moesten een boottrip maken dus op naar de haven. Bestemming: geen idee. Maar de kapitein van de boot naar Santa Cruz schreeuwde het hardst dus stapten we daar maar bij in.

In Santa Cruz werden we verrast door twee adembenemend mooie hotels. Maar goed, je bent avonturier of niet en dus wil je eten in het plaatsje zelf. Zo ver kon dat immers niet zijn en uit het antwoord op jouw in gebrekkig Spaans gestelde vraag bleek toch duidelijk dat er twee restaurantjes moesten zijn. Uiteindelijk na 500 m in de brandende zon met een gemiddeld stijgingspercentage van 75% het dorpshart bereikt. "Señor, dónde están los restaurantes?" Restaurantjes? Hier?! Nee hoor, dan moet je toch écht beneden zijn.

Toch maar bij het hotel gaan eten en vervolgens scheidden de wegen. De meesten bleven bij het hotel om te chillen terwijl vier echte mannen (onder wie één vrouw) besloten de drie uur durende wandeltocht naar San Marcos te volbrengen. Volledig vertrouwend op het reizigersinstinct pakten Anna Lena (Germany), Vasko (Belgium, the French part) en Ramón en Erwin (Holanda) het eerste pad dat zij tegenkwamen.

Het werd echter steeds meer jungle en steeds minder pad. Toen we werkelijk niets meer konden vinden dat ook maar enigszins op een pad leek besloten we dat we ergens een foutje hadden gemaakt en begrepen we dat we naar boven moesten. Wat nou propriedad privado? Met een paar Spaanse woorden en een grote glimlach kom je er wel. En ja hoor, op het juiste pad en opeens... een tienda?! (klein winkeltje). Tijd voor een break!

Tampico jus d'orange en Chiky chocoladekoekjes. En wat een sfeertje. De marimba uit de speakers speelde 'White Christmas' en 'Jingle Bells' en rondom was Xenos kerstverlichting gehangen. Wat wil je nog meer om dat vakantiegevoel te krijgen?

Verder met klimmen en dalen, klauteren en vallen want ook het juiste pad was nu niet bepaald netjes geasfalteerd. Twee uurtjes lopen en weer een break. We openden een poort en troffen het meest luxueuze hotel: uitzicht over het meer, houten chaletjes, een zwembad, een prachtig restaurant, alles chic maarreh... Is daar iemand? Eh nee... Alleen een groot schaakbord en de twee grootste denkers gingen aan de slag. Bij schaakmat bleek er dan toch nog een eigenaar te zijn.

Het begon al wat te betrekken en na een drankje daalden we af naar Tzununá, een piepklein gehuchtje waar we de boot zouden pakken naar San Pedro. Inmiddels was het onbedaarlijk hard gaan regenen en wachtten we gezellig met een indiaanse familie op de boot die om 17.00 zou vertrekken. Uitstekend op tijd, zoals het Guatemala betaamt, voeren wij om 17.20 over het meer in de stromende regen naar onze slaapplaats. Omdat de kapitein het koud had, mochten Anna Lena en Vasko ook achter het stuur. Toch veilig aangekomen en direct twee hotelkamers besproken. Na twee taco's in het zeer smaakvol ingerichte 'restaurantje' en een monoloog van drie kwartier van de Mexicaanse eigenaar waren de vier kapot. Bedtijd!

De volgende dag vroeg op want we wilden het dorpje zien. Zo passeerden we de plaatselijke markt waar iedereen zijn waar had uitgestald op een manier waar de smaakpolitie niet vrolijk van zou worden. Verder naar de bus waar we ons plan voor de ochtend in duigen zagen vallen. De reis was toch anderhalf uur langer dan verwacht en we wilden ook nog terug!

Plannen gewijzigd en in de boot naar de volgende plaats. In de warme zon, scherend over het water, op naar Santiago. En toen was er... een jongetje dat mijn schoenen wilde poetsen. "Gewoon doen!" zei Ramón, maar alleen niet voor 5 quetzales, voor 3 quetzales en een half flesje cola. Decadent, maar dán heb je ook wat: boenen, poetsen, waxen. Todos! Het jochie had er lol in!

Lang plezier zou ik er niet van hebben. Noem het gerechtigheid maar na de terugreis in Panajachel en een gebakken visje barstte wederom de zondvloed los. In no-time waren mijn schoenen doorweekt en sopte ik vrolijk naar het dichtstbijzijnde restaurant voor een warme chocolademelk.

Drie uur vertrok de laatste bus en het regende nog steeds pijpenstelen. De uitbater adviseerde ons een tuk-tuk te nemen maar ja, maar plek voor drie. "Ah joh... Geen probleem. Ik ga wel lopen, geef me de paraplu maar en ik zie jullie bij de bus". "Weet je zeker..." Ja, ik wist het zeker. Was ik nu maar niet zo eigenwijs geweest. Het water in de straten kolkte werkelijk waar naar beneden en dat betekende tot over de enkels in de plassen. Geen stoep, en droog was het alleen op het midden van de straat, maar ja, daar waren auto's en die houden niet echt rekening met een toerist in zomerkloffie.

Net op tijd bereikte ik de bus waar mijn reisgenoten zich al aan het afvragen waren hoe ik de nacht hier toch door ging brengen. Gelukkig! Niet nodig. Twee uurtjes reizen en we waren weer 'thuis'.