Hoogtepunten

Zes uur in de bus! Ja, dat is nog eens wat anders dan met lijn 90 naar Apeldoorn. De shuttle vertrok om 14.00 en zou om 20.00 aankomen op de plaats van bestemming. Op zich ging het allemaal redelijk volgens schema maar een onverwachte gebeurtenis zorgde voor vertraging.

De trip was al redelijk ver gevorderd en het was inmiddels donker geworden. De ruitenwissers gingen heen en weer, een slechte imitatie van James Last klonk door de speakers en het enige dat we zagen was een klein vrachtwagentje in het schijnsel van onze koplampen. De meesten waren dan ook ingedoezeld.

Opeens een keiharde knal, de shuttle die een noodstop maakte en iedereen die direct wakker werd om zo nog mee te kunnen krijgen hoe de chauffeur een scherpe bocht naar links maakte om een kop-staart te voorkomen. Tof van hem, want ik zat nl. achterin.

Dwars over de weg stond een grote vrachtwagen met de neus tegen onze directe voorganger aan waarvan de cabine vast tegen de berg was gedrukt. Er was dus weinig meer van over. En van de bestuurder?

We zullen het nooit weten, want na enig oponthoud besloten we maar verder te gaan. Iets verderop zagen we nog een auto tegen de berg aan staan. Waarschijnlijk de veroorzaker van dit ongeluk.

Gracias a nuestra conductor kwamen we veilig en wel aan in Cobán. Het was avond dus eerst wat eten om vervolgens het hotel op te gaan zoeken om te gaan slapen. Maar onze begeleider bleek wel van een drankje te houden en zo kwam het dat de echte bikkels nog even de plaatselijke nachtclub opzochten. Alleen geen schaars geklede dames maar een Latijns Amerikaans bandje dat na een aantal cuba libres ook mijn voetjes van de vloer kreeg. De locals liggen waarschijnlijk nog in een stuip om het onvervalste stukje Hollandsche stijfheid dat ik liet zien. Toch maar een salsa-klasje...?

Gelukkig hoefden we de volgende dag pas om 6.00 te vertrekken zodat ik op en top fit plaatsnam in de shuttle naar Semuc Champey. Spullen afleveren bij het hotel en achterin de pick-up naar boven. Vervolgens een klimtocht van een uur onder tropische omstandigheden maar met als beloning een overweldigend uitzicht op de meertjes waar wij een uurtje later heerlijk in lagen te badderen. He-le-maal geweldig.

Tegen het einde van de dag gingen we de grotten van Lanquin bezoeken. Gevoed door de verhalen over zwemmen in het hoogstaande water met enkel een kaarsje in de hand stond ik daar vol verwachting met de handdoek om de nek en de zwemkleding aan. Een half uurtje later was ik een ervaring rijker en een illusie armer: veel grot, weinig water. Het water wát er was stond net hoog genoeg om je uit te laten glijden over de stenen.

Een uitstekende reden om die avond direct na het avondeten dan maar te verzuipen in de cuba libres. Onze begeleider had dorst dus de flessen rum kwamen weer op tafel. Het werd een gezellig feestje met een afterparty in de hangmatten.

De volgende dag weer vroeg op voor een bezoekje aan het Biotopo de Quetzal. Een natuurpark waar het mysterieuze vogeltje wellicht te zien zou zijn. Helaas: het hoogtepunt van 4 km klimmen en dalen was een klein rood kikkertje. Voor de rest zagen we vooral veel groen.

Maar goed, weer een hoop nieuwe mensen ontmoet met wie ik ook dit weekend op stap ga. Next stop: Lago de Atitlán...